طلا و جواهرات عموماً برای ساخت زیورآلات از جمله گوشواره، دستبند، گردنبند، النگو و انگشتر به کار می‌روند. طلاسازی و طلافروشی از قدیم‌الایام از شغل‌های پردرآمد و نیازمند سرمایۀ فراوانی بوده است.
در عصر معاصر در ایران از طلا بیشتر برای حفظ و ذخیره‌سازی سرمایه استفاده می‌شود. ارزش طلا با واحد پول جهانی تعیین می‌شود به همین دلیل به نظر می‌رسد در کشوری همچون ایران که دارای واحد پول نسبتاً کم ارزشی است، سرمایه‌گذاری در طلا کار منطقی و عقلانی باشد.
از زرگرهای تبریز در بازار امیر خاندان زرگرصالح را می‌توان نام برد. مؤسس این زرگری آقای حاج حسین زرگر صالح بودند. پس از ایشان پسر، نوه و نتیجه‌شان به ترتیب آقای محمدباقر، مجید و خانم ندا زرگر صالح راهشان را ادامه دادند.
خانم ندا زرگر صالح پس از دریافت مدرک فوق لیسانس در رشتۀ اصلاح نباتات در دانشکدۀ فنی و حرفه‌ای دوره‌های طلاسازی را گذرانده و با کسب تجربه از پدر، نزد پدر مشغول این کار شدند.
همۀ خاندان زرگر صالح از قبیل برادرها و عموهای آقای مجید زرگر صالح نیز در این حرفه مشغول فعالیتند و مهارت لازم را با کار در کارگاه و کسب مهارت از پدرشان آموخته‌اند.
قدمت این حرفه در این خاندان به ۱۶۰ سال می‌رسد. مغازه‌های خاندان مذکور نیز از ابتدا در بازار امیر بوده است و فقط پلاک مغازۀشان تغییر کرده است. این خاندان از سال ۱۳۴۸ تاکنون در مغازه فعلی‌شان هستند.
از بین اهالی این خاندان فقط آقای محمدباقر حدود شصت سال با دامادشان (شوهر خواهرشان) شریک بودند و باقی افراد هیچ شراکتی نداشتند.
آقای مجید زرگر صالح دورشدن بازار از حالت تخصصی را مشکل‌ساز می‌دانند.
به گفتۀ ایشان بازار امیر بازار بزازان بوده است. البته از ابتدا در این بازار زرگری‌هایی نیز بودند ریشۀ ضرب‌المثل «امیر بازاری یانسین منه بیر دستمال قالسین» نیز در زبان ترکی از همین موضوع است.
