پدربزرگ خانواده، حاج علی، شغل دباغی داشت. پدر جلیل نیز در این حرفه فعال بود. پسران این خانواده، علی، عطا و رضا، نیز در ادامه این راه فعالیت داشته‌اند. فعالیت دباغی این خاندان از سال ۱۲۸۰ آغاز شد و برند چرم گوهر حدود سال ۱۳۶۰ شکل گرفت. نخستین فعالیت‌های صنعت چرم تبریز در خیابان سعدی ابوریحان (ایلی‌سو) شکل گرفت. همه‌ی کارها در آن زمان به‌صورت کاملاً دستی انجام می‌شد. کارخانه خسروی که ابتدا دولتی بود، به دباغ‌ها خدمات ارائه می‌داد و بعدها کارخانه چرم گوهر در منطقه‌ی مایان مستقر شد.
دو برادر به مدت ۱۰ سال در کارخانه شریک بودند که بعدها از هم جدا شدند. این شراکت حتی قبل از احداث کارخانه نیز وجود داشته است. پدر خانواده، مهارت دباغی را از پدربزرگ و دیگر استادکاران آموخت. پسران نیز علاوه بر مدیریت، از استادکارها و پدرشان در زمینه دباغی و شناخت رنگ چرم آموزش دیده‌اند. تمامی اعضای خاندان در این حرفه فعال بوده‌اند. در محله‌ی لیلا آبادی (شهناز)، که به مشین‌چی‌ها معروف است، بیشتر دباغان تبریز ساکن بوده‌اند. به دلیل بوی چرم و پوست، اغلب ازدواج‌ها نیز درون جامعه‌ی دباغان انجام می‌شد. حداقل سه نسل از این خانواده در حرفه‌ی دباغی و تولید چرم فعالیت کرده‌اند. جواز کسب پدربزرگ که پیش از انقلاب صادر شده هنوز هم موجود است و می‌تواند به موزه اهدا شود.
فرزندان نسل جدید نیز با تحصیلات دانشگاهی وارد این حرفه شده‌اند؛ یکی از برادران مدیریت بازرگانی و دیگری لیسانس عمران دارد. علی‌رغم تلاش‌های اتحادیه و دعوت از تاجران خارجی، مشکل بی‌اعتمادی دوطرفه، تأمین مالی اولیه و نبود ساختارهای صادراتی مؤثر، همچنان از چالش‌های اصلی صنعت چرم تبریز هستند. نام برند چرم گوهر برگرفته از نام مادربزرگ پدر خانواده، گوهر، است. ایشان از خاندان توباعیه بودند. این خاندان زمین‌هایی وقفی برای آرامستان در تبریز داشته‌اند که اکنون به یک پارک زیبا تبدیل شده است.
